"கொட்டப்படாத குப்பைகள் "

"குப்பைய போய் கொட்டிட்டு வா "

"அப்புறம் குப்பை வண்டி திரும்ப வாரது "

  " போட எழுந்து போ ..."

தெருமுனையில் இருந்து விசில் சத்தம் கேட்டவுடன் அதனைத் தொடர்ந்து ஒலிக்கும் வசனங்கள் தான் இவை அம்மா  செல்வியிடமிருந்து .

குப்பைகளை ஏழு மணிக்குள்ளாகச் சேகரிக்க டிரைசைக்கிளை இழுத்துக்கொண்டும் , 

தெருவைச் சுத்தம் செய்யும் பணியிலும் ஈடுபடும் துப்பரவுத் தொழிலாளியிடமிருந்து வரும் சமிக்ஞை தான் அந்த விசில் சத்தம்.குப்பைத்தொட்டியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு முகங்கூடக் கழுவாமல் கண்கள் சொக்கியவாறே அரைகுறைப் பார்வையில் தெருமுக்கு வரை நடந்து சென்று குப்பையை வண்டியில் கொட்டிய பின் தூக்கம் தெளிந்து அந்தத் துப்புரவுத் தொழிலாளி முருகனின் முகத்தில் விழித்தே மணிகண்டனின் நாள் துவங்கிடும் குப்பைக் கொட்ட வரும் எல்லோருக்கும் அதே மாதிரியாகத் தான் என்றும் கூட சொல்லலாம். ஆனால் அவரை யாரும் பெரிதாகக் கண்டு கொள்வதில்லை , கேட்பாரற்ற யாரோ ஒருவரின் இடிந்த பழைய கட்டடம் ஒன்று உள்ளது அந்தப் பகுதியில் , அங்கு தான் அவர் வேலைகளை முடித்துவிட்டு இதரப் பொழுதுகளைக் கழிப்பார்  . தினசரி அவரவர்க்கு அமையப்பெற்ற வாழ்க்கையின் அடிப்படையில் வேலைகளைச் செய்வது அவரவர் கடமை.

" சீக்கிரம் கிளம்பி போ ஸ்பெஷல் கிளாஸ்னு சொன்னல  மணி போ "

" கிளம்பு கிளம்பு "

அரக்கப் பறக்க வேலைகலைச் செய்து பிள்ளைகளைப் பள்ளிக்கு அனுப்புவது தாய்மார்களின் தலையாயக் கடமைகளில் ஒன்றாகிவிட்டது அம்மா செல்வியும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல . பொதுத் தேர்வு எழுதப்போகும் மாணவராயிற்றே.

சில தெருக்கள் குறிப்பிட்ட நேரத்தைத் தவிர மற்ற சமயங்களில் ஆளரவமற்ற சூழ்நிலையில் காணப்படும் அப்படியான பகுதிதான் இதுவும்.

" நீயெல்லாம் என் வீட்டு படியேறி உள்ள வரளவுக்கு ஆளாயிட்டியா ? "

" எதுனாலும் வெளிய நின்னு கேக்கணும் , உள்ள வர ... நாயே "

" போட வெளிய " 

மேலும்  தகாத வார்த்தைகளால் திட்டி சண்டையிட்டுக் கூச்சலிடுவதைக் கேட்டு அனைவரும் வந்து என்னவென்று பார்க்கக் குவிந்தனர். உஸ்ணம் கக்கிட கத்திக்கொண்டிருந்த நாகராசனிடம் என்னவென்று விசாரித்த போது

" இவன் குடிகுறதுக்கு காசு வேணுமாம் , குடிபோதையில வீட்டுக்குள்ள வந்து காசு குடுங்கன்னு கேக்குறான் "

என்று நாகராசன் சொன்னதும்

" டேய் முருகா போடா , நீ யாரு என்னனு தரம் பாத்து  நடந்துக்க போ "

" நீங்க விடுங்கணே , அவுங்க அப்பவுக்காகவாது தயவு 

தாட்சண்யம் பாத்து விட்ருங்க "

என்று சொல்லி சாமதனம் செய்து அனுப்பிவைத்தனர் அங்கே

குழுமியிருந்தவர்கள்.

தெருவில் ஒரு சண்டையென்று வந்துவிட்ட பிறகு  அதனை விவாதப் பொருளாக்கி பேசுவதற்கென்று சிலர் இருக்கத்தானே வேண்டும். அப்படியொருவர் மூலமாக இதனைப் பற்றிய செய்தி செல்வியின் காதுகளுக்கும் வந்தது.

" கொஞ்சம் இடம் குடுத்த எங்க வந்து கேக்குற அளவுக்கு ஆகிடுச்சு பாத்தீங்களா "

" அந்தப் ***** பையலெல்லாம்  அப்டித்தான் பண்ணனும் "

" அந்த அண்ணேன் அடிக்காமய விட்டாரு அவன "

அந்த விவாதத்தில் அவரவர் முன்வைத்த வாதங்கள் கருத்துக்கள் தாம் இவைகள். 

செல்விக்கு இதுமாதிரியான பேச்சுக்கள் முகஞ்சுளிக்கச் செய்தாலும் ஏதும் பேசாமல் அங்கிருந்து வந்துவிட்டார்.

மணிகண்டன் பள்ளி முடிந்து வீடுதிரும்பியதும் 

" அம்மா , அப்பாவை நாளைக்கு ஸ்கூலுக்கு வர சொல்லிருக்காங்க , பப்ளிக் எக்ஸாம்ஸ் பத்தி பேரெண்டஸ் கிட்ட பேசணுமாம் "

" எப்டி பேரெண்ட்ஸ் பிள்ளைகள் படிக்கிறதுக்கு ஹெல்ப்ஃபுல் லா இருக்கணும்னு சொல்வாங்க "

" அப்பா வந்ததும் சொல்லுங்கமா, நான் ட்யூஷன் போயிட்டு வரேன் "

" சரி டா, பாத்து போயிட்டு வா "

மாலை நேரங்களில் தொலைக்காட்சித் தொடர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் கணவர் சுதர்சன் வேலை முடிந்து வீடு திரும்பினார் . சில நேரம் கழித்து ஓய்வாக அமர்ந்திருக்கும் சமயத்தில்

" நாளைக்கு மணி ஸ்கூல்ல வர சொல்லிருக்காங்க "

" நாளைக்கு ஒரு சவாரிக்கு அட்வான்ஸ் வாங்கிட்டேன் , முடிச்சிட்டு வர பாக்குறேன் "

" ஏன் ? என்னாச்சு ? " என்று சுதர்சன் கேட்க 

" ஒண்ணுமில்லைங்க சும்மா நார்மல் மீட்டிங் தான் "

" சரி நான் என்னனு பாக்குறேன் "

" இல்லனா நீ மட்டும் போயிட்டு வந்திரு செல்வி "

மேலும் காலையில் நடந்தவற்றைப் பற்றி செல்வி சொல்லக்கேட்டு பழைய நினைவுகள் எல்லாம் குவிந்து நின்றது அவனின் 

மனதில் ....

பத்து வருடத்திற்கு முன் அந்தத் தெருவில் உள்ள வீட்டிற்குப் புதிதாகக் குடிவந்த போது சாக்கடையில் அடைப்பு அடிக்கடி ஏற்படுகிறதென்று புகார் மனு கொடுக்கும் போதெல்லாம் நகரட்சியிலிருந்து அந்த மண்டலதிற்கென்று அனுப்பி வைக்கப்படும் துப்பரவுப் பணியாளர் தான் கிருஷ்ணன் அதாவது முருகனின் அப்பா .  காக்கிச் சட்டையும் கைலியும் அணிந்து தலைப்பாகை ஒன்றும் கட்டிக்கொண்டு மிடுக்காகப் பேசக்கூடியவர். புரட்சித் தலைவரின் உருவத்தை தன் வலது கையில் பச்சைக் குத்திக்கொண்டு அவரின் பாடல்களை வேலை செய்யும் போதெல்லாம் முணுமுணுக்கும் அளவிற்கான பக்தர் . அவர் போலான எளிய மக்களின் அபிமானம்.... சிலாகித்துப் போவார் கிருஷ்ணன் ..!

அப்படி ஒரு நாள் பாதாளச் சாக்கடை சுத்தம் செய்ய வந்த கிருஷ்ணன் வேலைகளையெல்லாம் முடித்துவிட்டு சாக்கடைக் குழிக்கு அருகில் இருந்த சுதர்சனின் வீட்டிற்கு வெளியே நின்று 

" அம்மா , வாளில கொஞ்சம் தண்ணி குடுங்க மா "

என்று கேட்க சுதர்சனும் செல்வியும் வெளிய வந்து 

" என்ன பா அடிக்கடி சாக்கடை நிரம்பி ரோட்ல போகுது , கொஞ்சம் நல்ல பாத்துவிட்ருங்க "

என்று சொன்னதும்

 " வேலை சுத்தாம இருக்கும் ஐயா , இனி பிரச்சனை வராது , கொஞ்சம் தண்ணி மட்டும் குடுங்க ஐயா "

" இந்தாங்க தண்ணி "

வாளியைத் தூக்கிக்கொண்டு போய் சாமான்களை எல்லாம் கழுவிவிட்டு சைக்கிளில் சுருள்கம்பிகளை எல்லாம் கட்டி வைத்தார் .

இது மாதிரியான தூய்மைப் பணிகளில் ஈடுபடுவோருக்கு அப்பகுதி மக்கள் அவர்களாகவே சிறுதொகை கொடுத்து அனுப்புவது வழக்கம். அப்படிக் கொடுக்கப்பட்ட பணத்தை வாங்கியதும் கிருஷ்ணன் உடன் வந்திருந்த தன் மகன் முருகனைக் கூப்பிட்டு 

" டேய் , ஒரு குவாட்டர் வாங்கிக்க , மிச்ச ரூவாய அம்மா கிட்ட குடுத்துரு  "

" வாங்கிட்டு அந்த ஸ்பாட்டுக்கு வந்து என்கிட்ட குடுத்துரு , அங்க தான் இருப்பேன் சரியா "

என்று முருகனை அனுப்பி வைத்தார்.

" என்னணே சின்ன பையன் அவன போய் இதெல்லாம் வாங்க அனுப்புற " 

என சுதர்சன் கேட்க 

" என்னப்பா பண்றது இந்தத் தொழிலச் செஞ்சிட்டு குடிக்காம இருக்க முடியாது "

" அவன் படிக்க அனுப்புனா  அப்பன் என்ன வேலை பாக்குறான் , என்ன சாதின்னு கேட்டு அங்கேயும் ஒதுக்குறான் "

" இந்தத் தொழில செஞ்சா பாக்குறவெனுக்கெல்லாம் கேவலமா தான் தெரியும் , இத விட்ட எங்களுக்கு வேற பொழப்பில்ல அப்புறம் எப்டி என் மகன நான் நினைச்ச மாதிரி வளக்க முடியும் "

" அது அது பொழச்சுக்கும்பா "

அன்று கிருஷ்ணனின் வாயிலிருந்து வந்த வார்த்தைகள் தாம் இப்போது சுதர்சனின் மனதைச் சுற்றியும் நிலைகொண்டுள்ளது.

" அம்மா "

என்று சொல்லி உள்ளே நுழைந்தான்.

" அப்பா , நாளைக்கு ஸ்கூலுக்கு வந்திருங்க  "

" சரி டா மணி "

என்று சொன்னார். பின்னர் அனைவரும் உறங்கச் சென்றனர். பொழுது விடிந்ததும் அதே விசில் சத்தம் தெருமுனையில் இருந்து அறைகூவல் விடுப்பது போலாகத் தெரிகிறது

 " குப்பைய கொண்டுபோய் கொட்டிட்டு வா "

கொட்டப்படாத  குப்பைகள் எல்லாம்  தேக்கமடைந்து இன்னும் மனிதர்களிடையே ஒவ்வாத விளைவுகளைத் தந்துகொண்டு தான் இருக்கிறது சமத்துவச் சமூகம் என்பதை மாயையாக்கும் வகையில்.